Wat een geweldige dag! Maar wat een dag… Ik deel hem graag even met jullie!
Vanmorgen had onze oudste spruit veldloop. Al 2 jaar moeten passen wegens té druk, vandaag speciaal mijn voormiddag vrijgehouden.
En wat heeft ze ervan genoten dat ik er was. Ikzelf zag heel veel bekende gezichten en met de opwarmingsmuziek op de achtergrond voelde het even als een dikke fuif om 10u ’s morgens. Min de parochiezaal en de alcohol, maar goed, het was 10u, dus ik kon moeilijk met een glas cava langs de finishlijn gaan staan. Hoewel, ergens in de wereld was het wel vier uur.
Ze huppelde ergens late middenmoot over de lijn, meer rondkijkend als iets anders en hoe fier was ik! Ik zag mezelf lopen.
Vele knuffels, leuke gesprekken en babbeltjes later even naar het magazijn. Niks noemenswaardig buiten 200 kerstbomen die geleverd werden en dan hup… even thuis opfrissen en de kids halen. Want we hadden beloofd om naar Hasselt kermis te gaan.
Ik ben geboren en getogen in Hasselt, dus even terug naar de habitat. Lekker rustig in het begin, kids meer dan enthousiast en dan komt mijn miraculeuze idee. Weliswaar op het einde van onze tocht.
Want ze waren zoooo enthousiast mee in de bootjes geweest en ineens zie ik daar de Mouse achtbaan opduiken. En jawel, deze mama krijgt kind 1 van bijna 8 en kind 2 van 5 zover om daar in te gaan. Mijn ventje zag de bui al hangen en stelde voor om mijn handtas te dragen. Hij glimlachte raar.
Terwijl we staan aan te schuiven, zie ik nerveuze gezichten en stilaan in de verte zie ik de eerste gezichten van wie de rit al heeft doorstaan. Ik begin ook raar te lachen.
Uiteindelijk mogen we instappen… En daar realiseer ik me mijn eerste fout.
Oudste spruit is een spriet en zit op een bankje langs me alleen. Maar het jongste sprietje zit langs mij en die man van de veiligheid zijn missie is duidelijk niet mij beschermen, maar het sprietje langs mij. Dus mijn maatje 46/48 wordt platgedrukt tot sprietje langs me veilig zit. 3 buiken gespleten tot aan mijn borsten door een stang. Ademhalen was moeilijk, het zicht prachtig.
Fout 1 dus.
Ondertussen zijn we nog niet aan de beurt en we moeten (geplet) de lange wachtrij passeren. Ik zie een andere mama staan (geen maatje 46/48, maar enkele maten minder) en ik probeer haar te waarschuwen door te zeggen: “Ge kunt u nog bedenken”. Ze begon ook raar te lachen!
En dan is het tijd voor vertrek. Op aanraden van veiligheids guy, sla ik mijn arm rond mijn oudste prinses die alleen langs me zit en rond spruitje 2. Klem mijn slippers tegen de voorkant en net voor we vertrekken, kijk ik naar mijn ventje. Hij lacht… en kijkt omhoog.
En dan realiseer ik me fout 2.
Ik was in mijn enthousiasme, de nostalgie, de terugkeer naar de habitat, de vreugde van mijn kids, even totaal vergeten dat ik hoogtevrees heb. Hoogtevrees als in, ik moet op mijn poep van een trapladder afkomen. En daar gaan we omhoog. De oudste al gillend: “Wauw mama, kijk hoe hoog!” Ik had na 5 meter mijn ogen al dicht dus nee, ik heb totaal geen idee waar ze het over had.
En de kleinste? Ik heb nog steeds kramp in mijn armen en polsen van ze vast te houden en The Mouse? Trauma voor het leven voor de kleinste spriet, de oudste gilde “Ik wil nog eens”.
Fout nummer 3 is er niet gekomen…
Maar goed, de suikerspin, popcorn en het laatste ritje op de Dragon hebben alles weer goed gemaakt.
Ik? Mijn lijf voelt alsof ik een veldloop heb gelopen.
Maar het was een prachtige dag!
Geniet van je weekend en ga je nog naar Hasselt kermis, denk goed na waar je inkruipt! Zeker MET kids!
